სამუშაო დღის დასასრულს, ჯონი საღამოს ბინდით შემოსილ ქუჩებში, საშინლად დათრგუნული მიაბიჯებდა. ამ საოცრად ნეგატიურ დღეს, მხოლოდ ერთი კარგი ამბავი ეპაექრებოდა. შუა კვირის მიუხედავად ჯონი მეორე დღეს ისვენებდა, რაც იმას ნიშნავდა, რომ დარდის გაქარვება ბარში, ვისკის და ყინულის დახმარებით შეეძლო. რამოდენიმე წუთში ჯონი ბართან იდგა, “Jack Daniel”_ს წრუპავდა და ბარმენს, რაღაც სისულელებზე ელაპარაკებოდა.
განაგრძეთ კითხვა
ამ ბოლო დროს ძალიან მომრავლდა, გაურკვეველი წარმომავლობის საიტები სადაც იწერება ძალიან დიდი სისულელები, მაგრამ ამ სტატიების სათაურები ნამდვილად სახალისოა, ვინც სოციალური ქსელის მომხმარებელია და ასეთი ძალიან ბევრია უკვე მიხვდება რაზე მაქვს საუბარი, მაგალითად: ბიჭი მარკეტში შევიდა და რაც შემდეგ მოხდა შოკში ჩაგაგდებთ ან ამ გოგონას თავიდან ყველა დასცინოდა, მაგრამ რაც შემდეგ რაც მოხდა ტირილს მოგანდომებთ, მოკლედ ესეთი სათაურები ყველას გინახავთ სავარაუდოდ რამოდენიმე წაგიკითხავთ კიდეც, სამწუხაროდ სათაური და შინაარსი არანაირ კავშირში არ არის ხოლმე, მაგრამ დღეს მე სხვა რამეზე მინდა დავწერო, როგორი იქნებოდა ძალიან ცნობილი ფილმების სათაურები ამ სტატიების ავტორებს რო დაეწერათ სცენარი 
ქართველები რომ განსაკუთრებული ერი ვართ ამას დამტკიცება არ სჭირდება, მაგალითისთვის შეგვიძლია პიკის საათში გავიაროთ ქუჩებში და იქ რაც ხდება მხოლოდ საქართველოში შეიძლება მოხდეს სხვაგან ამას ვერ ნახავ, მაგრამ ამასთან ერთად კიდევ ბევრი თავისებურება გვახასიათებს, ჩემთვის გაუგებარია კინოს დარბაზში რატომ უნდა ეძებო შენი ადგილი 5 წუთი? არადა დარწმუნებული ვარ ყველას გინახიათ კინოში შემოსული ოჯახი რომელიც ჯერ ერთ ადგილას ჯდება ცოტა ხანში მოდის ამ ადგილის მფლობელი ეს ოჯახი დგებ აწუხებს მთელ რიგს და საბოლოოდ კითხვა კითხვით და 10 ადამიანის დახმარებით აგნებს თავის ადგილს, არადა ელემენტარულია, მაგრამ როცა არ უნდა მიხვიდეთ კინოში მსგავს ფაქტს აუცილებლად შეესწრებით.
საქართველოში ცხოვრება არც ისე მარტივია თუ არ ჩავთვლით არასახარბიელო განათლების დონეს და უმუშევრობას, ამას ემატება ოჯახის წევრების მხრიდან აშკარა და დაუფარავი ჩარევა ადამიანის პირად ცხოვრებაში, ეს ალბათ იმით არის განპირობებული, რომ პირადი ცხოვრება თითქმის არ გააჩნდათ 50 წელს ზემოთ ადამიანებს, ისინი რატომღაც ყველაფერს აკეთებენ ერთმანეთის ჯიბრზე და ერთმანეთის დასანახავად, (რათქმაუნდა ყველას არ ეხება) სწორედ აქედან მოდის ცნობილი ფრაზა რას იტყვის ხალხი? არ ვიცი ჩემამდე არ დადის რაში უნდა მაინტერესებდეს ვინ რას იტყვის და რატომ არ უნდა გავაკეთო ის რაც მე მინდა მარტო იმიტომ რომ ვიღაცამ რამე არ თქვას, თან ისიც ზურგს უკან პირში ყველა ყველას უცინის :), მინდა შემოგთავაზოთ რამოდენიმე უაზრო შეზღუდვა ციკლიდან რას იტყვის ხალხი :
ისწავლო პროგრამირება საქართველოში ნამდვილად არ არის მარტივი თემა, ჯერ იმიტომ რომ არსებობს ენის ბარიერი ბევრმა არ იცის ინგლისური შესაბამისად ლიტერატურასთან ხელი არ მიუწვდება (ქართულად ნათარგმნი წიგნები უბრალოდ არ არსებობს, რაც არსებობს იმათზეც შეიძლება ითქვას რომ არ არსებობს :), რომელიმე სასწავლებელში სწავლა გამორიცხულია იმიტომ რომ ლექტორებმა თვითონ არ იციან და მოსწავლეს რა უნდა ასწავლონ? რჩება მხოლოდ ერთი სწორი მაგრამ ძალიან რთული გზა. უნდა გაათენო ძალიან ბევრი ღამე კომპიუტერთან, წერო ძალიან დიდი კოდები სანამ იქამდე არ მიხვალ რომ ამ დიდი კოდებით მიღებული შედეგი პატარა კოდით მიიღო.
სახელი: (იციან მხოლოდ ძალიან ახლო ნათესავებმა, მაგრამ არავინ ეძახის)
გვარი: უცნობია
მამის სახელი: თამაზი(დოცენტი კაცი იყო)
მისამართი: გლდანი
მეუღლე: ნათელა (არ გაცილებულა „კუხნა“–„კრაოტის“ მარშრუტს)
შვილები: დიდი ბიჭი(მუტრუკი) – პატარა(დებილია ეს ჩემისა დედამის გავს)
ელ–ფოსტა: „ეგ რა ჩემი ფეხებია ადრე რო არ იყო ვერ ვცხოვრობდი?“
პოლიტიკური შეხედულება: სოციალისტური (სტალინი უნდათ ამათ დედას უტირებდა)
საყვარელი ფრაზები: „რა ქვეყანა დაგვინგრიეს“, „ეგ უნდა იყოს მინისტრი და მე ესეე?“, „სად იყავით თქვენ მე რო კონიაკი გამქონდა ვლადივასტოკში“,
ადამიანი იმით განსხვავდება სხვა დანარჩენი ცოცხალი არესებებისგან რო მსგავსი დებილობები არ უნდა აკეთოს!
სხვა არაფრის დაწერა არ შემიძლია ამ უაზრობაზე
